Ułożenie dylatacji pionowej

Wylewki betonowe maszynowe wymagają dylatacji, ponieważ mogą pękać z powodu skurczu, powstającego w trakcie ich wiązania (twardnienia). Dylatacje skurczowe wykonuje się, nacinając powierzchnie wstępnie związanego podkładu lub posadzki. Dylatacje należy wykonać również wokół słupów nośnych, promieniście w kierunku od nich. Natomiast dylatacje konstrukcyjne bezwzględnie muszą być przeniesione na powierzchnię posadzki. Brak tego rodzaju rozwiązania skutkuje faktem, iż posadzka i tak pęka – dylatuje się sama – w sposób niekontrolowany, wzdłuż dylatacji konstrukcyjnej, zwykle niszcząc i szpecąc powierzchnię podłogi. W wylewkach wykonuje się więc:

-dylatacje brzegowe, oddzielające jastrych od elementów pionowych (ściany, słupy), przecinające warstwę wierzchnią i dodatkowo, w wypadku podłogi pływającej, uniemożliwiające powstawanie tzw. mostków akustycznych,

-dylatacje pośrednie, dzielące duże płaszczyzny wylewki na mniejsze pola oraz w każdym przejściu pomiędzy pomieszczeniami,

-dylatacje rozdzielcze, wykonywane w podkładach na ogrzewaniu podłogowym w miejscu połączenia dwóch powierzchni: ogrzewanej i nieogrzewanej.

Aby wykonać dylatacje pośrednie, jastrychy nacina się na głębokość 1/3-1/2 grubości. Maksymalna powierzchnia wylewki cementowej bez nacięć zależy od zbrojenia; zwykle jest to 5 × 5 m.

Grubość taśmy brzegowej (dylatacyjnej) zależna jest od rodzaju wykonywanego podkładu podłogowego:

– jeśli jastrych znajduje się w miejscu bez ogrzewania podłogowego, grubość taśmy nie może być mniejsza niż 8 mm

– w przypadku jastrychu z ogrzewaniem podłogowym zalecane jest zastosowanie taśm brzegowych nie mniejszych niż 8 mm.

Warunkiem prawidłowego funkcjonowania dylatacji jest to, aby wszystkie przebiegały od warstwy izolacji termicznej do warstwy wykończeniowej podłogi. W przypadku pokryć ceramicznych czy kamiennych kontynuacją dylatacji musi być fuga. Ważne jest, aby fuga była elastyczna. Położenie płytki na dylatacji (przykrycie dylatacji płytką) spowoduje jej pęknięcie.