Ułożenie termoizolacji z wykorzystaniem elektronicznego niwelatora

Podłogi na gruncie wymagają poprawnego zaprojektowania i bardzo dokładnego wykonania warstwy hydro- i termoizolacyjnej, niezależnie od tego, czy pomieszczenia będą ogrzewane, czy nie. Należy zwrócić uwagę na to, by warstwa ta cechowała się stabilnymi wymiarami, a także odpornością na naprężenia będące skutkiem obciążeń

W zależności od konstrukcji budynku, podłoga na gruncie może być:

• podłogą parteru w budynku niepodpiwniczonym (pomieszczenia z podłogą na gruncie są ogrzewane; termoizolacja zapewnia pożądany komfort cieplny i zabezpiecza przed stratami energii cieplnej do gruntu); podłoga może być układana wyłącznie na ziemi, z której warstwa gleby na głębokość min. 30 cm została usunięta i zastąpiona ubitą warstwą podsypki z suchego piasku lub żwiru; na niej znajduje się płyta z chudego betonu, pozioma izolacja przeciwwodna, warstwa termoizolacji, folia polietylenowa, wylewka cementowa i warstwa wykończeniowa podłogi;
• podłogą piwnicy (zlokalizowaną poniżej poziomu terenu) – pomieszczenia mogą być ogrzewane lub nieogrzewane; podłoga składa się z następujących warstw: płyta żelbetowa, preparat gruntujący, bitumiczna membrana izolacyjna, izolacja termiczna ułożona między dwiema warstwami folii polietylenowej, wylewka cementowa, warstwa wykończeniowa podłogi

Warstwę izolacji cieplnej w podłogach na gruncie wykonuje się przede wszystkim z twardych płyt, o znikomej nasiąkliwości, dużej gęstości i odporności na odkształcenia, które są w stanie przenosić działające na nie obciążenia. Są to ,iedzy innymi:

• twarde płyty styropianowe – układane na poziomej izolacji przeciwwodnej, której rodzaj uzależniony jest od agresywności wód gruntowych. Płyty, w sposób zapewniający mijankowe położenie spoin między nimi, układa się na prawidłowo wykonanej hydroizolacji. Na styropianie kładzie się arkusz folii, która pełni funkcje rozdzielającą, zabezpieczającą oraz poślizgową dla podkładu; płyty styropianowe są nienasiąkliwe, nie tracą swych właściwości cieplnych i akustycznych pod wpływem wilgoci,
• płyty z polistyrenu ekstrudowanego – są niewrażliwe na działanie wilgoci, cechują je niezmienne parametry termoizolacyjne, wysoka wytrzymałość na ściskanie, stabilność wymiarowa, niewrażliwość na powtarzające się cykle zamrażania i odmrażania, odporność na korozję biologiczną; znakomicie sprawdzają się w miejscach narażonych na duże obciążenia; można je układać poniżej izolacji przeciwwodnej, bezpośrednio na zagęszczonym podłożu,
• płyty z wełny kamiennej lub szklanej hydrofobizowanej – ze względu na włóknistą strukturę warstwa izolacji termicznej powinna być oddzielona folią izolacyjną zarówno od gruntu, jak i od warstw układanego na niej podkładu,
• płyty z pianki poliuretanowej – charakteryzują się one znakomitymi parametrami termoizolacyjnymi; są sztywne, wytrzymałe na ściskanie, lekkie; mają sporą gęstość, a jednocześnie bardzo niski współczynnik przenikania ciepła; cechuje je też niewielka nasiąkliwość,
• płyty ze szkła piankowego – charakteryzuje się bardzo dobrą wytrzymałością na ściskanie, jest praktycznie nieściśliwe, paroszczelne, odporne na działanie szkodników, nie zmienia swoich właściwości pod wpływem ściskania, zawilgocenia lub degradacji. Dzięki całkowitej nienasiąkliwości szkła piankowego konstrukcje podłogowe mają niezmienny opór cieplny także w warunkach podwyższonej wilgotności wnętrza lub podłoża. W pełni paroszczelne szkło piankowe umożliwia stworzenie warstwy izolacyjno-cieplnej o wysokim oporze dyfuzyjnym, która znacząco zwiększa ochronę przed przenikaniem radonu lub pary wodnej; płyty mogą być montowane na konstrukcji nośnej (lub na betonie podkładowym/wyrównującym) i na wiązaniu w warstwie drobnego piasku lub mieszanki cementowo–piaskowej (płyty obustronnie pokryte warstwą asfaltu i polipropylenu).